Duivensport

Duivensport is een sport die bestaat uit het racen met duiven in wed(strijd)vluchten. Een belangrijk onderdeel is het kweken en trainen van postduiven. De winnaar is de eigenaar (duivenmelker) van de duif die het snelst de afstand tussen losplaats en duivenhok heeft afgelegd.

Geschiedenis

Versturen van berichten

Een getrainde postduif kan over grote afstand, en zelfs na jaren, nog zijn hok terugvinden. Vroeger werd zo post verstuurd: een dun en klein papiertje werd beschreven met enkele regels, en dit werd aan de poot bevestigd. Na het loslaten, vloog de duif terug naar zijn hok, waar dat bericht gelezen kon worden. Het was dus alleen mogelijk om berichten te versturen naar het thuishok van een getrainde duif. Door verschillende postduiven van verschillende locaties mee te nemen kon men berichten naar meerdere plaatsen sturen. Dit was vroeger een zeer snelle manier van communicatie. Pas met telegrafie en later met de telex kwamen nog snellere communicatiemiddelen, die natuurlijk ook veel betrouwbaarder waren.

Tegenwoordig

Voor veel mensen is het nog steeds een mooie hobby. De sport kent wel, net als de vinkensport, een groeiende vergrijzing. Ook is het een manier om aan (klein)kinderen respect en bewondering voor de natuur en de duivensport aan te leren. Gemeentes maken het, zeker in nieuwbouwwijken, bijna onmogelijk om de sport nog te beoefenen. Mede hierdoor is de duivensport in Nederland en Belgie op zijn retour. In het voormalige Oostblok en in Azie is de sport echter flink groeiende. Daarnaast is het, zij het steeds minder, ook een gokspel: de eigenaars kunnen op hun eigen duiven geld inzetten. Hierbij speelt de te verwachten prestatie van een duif uiteraard een grote rol. Om veel geld gaat het hierbij allang niet meer. Gedacht moet worden aan prijzen van enkele tientallen euro's.

Regstratie

Bij het inkorven voor een wedstrijd worden tegenwoordig 2 soorten ringen gebruikt, afhankelijk van hoe de aankomsttijd wordt vastgesteld:

De klassieke methode: Hierbij wordt elke duif door middel van een ringentang voorzien van een gummiring, die bij aankomst van de duif in de klassieke duivenklok (constateur) wordt gestopt.

De elektronische methode: Met het elektronisch constateren heeft de duif een chipring of een combiring om zijn poot, die bij aankomst een signaal geeft aan de antenne van de elektronische duivenklok.(Merken van elektronische constateurs zijn: Tipes, Unikon, Benzing en Bricon)

Snelheidsbepaling

De snelheid van de duif varieert -afhankelijk van windrichting en weersgesteldheid- van 60 tot 130 km per uur. De vliegsnelheid -die bepalend is voor het klassement- wordt berekend aan de hand van vertrektijd, aankomsttijd en vliegafstand. (De vliegafstand wordt berekend aan de hand van de coordinaten (lengte- en breedtegraad) die door een officiele landmeter werden vastgesteld; die zijn dus voor elk hok verschillend.) Met ingang van 2006 worden de afstanden tussen lossingsplaats en thuishok van de duif bepaald d.m.v. GPS-coordinaten. Hierdoor zijn de afstandsbepalingen veel nauwkeuriger, wat de competitie tussen de duivenliefhebbers ten goede komt.

Leeftijdsklassen

De duiven worden ingedeeld in leeftijdsklassen (jonge duiven, jaarlingen (soms) en oude duiven).

Eventueel wordt er zelfs nog onderscheid gemaakt naar geslacht: doffers (m) of duivinnen (v).

Inkorving

Bij een inkorving worden dieren van verschillende duivenmelkers samengezet in korven (die voorzien zijn van drinkflessen en eetbakjes) en op een vrachtwagen naar een zuidelijk gelegen bestemming gebracht. Door de stress van de inkorving en het transport en het contact met andere dieren, kunnen ze elkaar besmetten met ziekten als duivenpokken, het geel en coccidiose. Bij hun thuiskomst worden ze dan ook goed verzorgd en soms preventief behandeld (wat dan weer een gevaar inhoudt voor resistentievorming bij deze ziekteverwekkers).

Lossen

De wedvluchtbegeleiders wachten op de losplaats tot een vooraf afgesproken uur om alle duivenmanden zo gelijktijdig mogelijk open te maken. Als de weersomstandigheden op het vliegtraject slecht zijn, kan beslist worden om het lossen uit te stellen, of -in een uiterste geval- de dieren veel dichter bij huis te lossen.

Afstanden

De uiterste afstand die een duif in een dag kan afleggen, bedraagt ongeveer 800 km; sommige vluchten kunnen dan ook twee dagen duren. Men onderscheidt zo vier groepen wedstrijden:

afstand tot 300 km (vitesse of snelheid)

van 300 tot 500 km (midfond of halve fond)

van 500 tot 750 km (midfond of halve fond)

van 750 tot 1300 km (overnachtfond of meerdaagse fond, of zoals het tegenwoordig wordt genoem;; Marathon)

Aan de hand van oefenvluchten en de prestaties van verwante duiven, weet de duivenmelker over welke afstanden zijn duiven best vliegen.

Training

Een jonge postduif zal eerst zelf in de omgeving van het duivenhok rondvliegen en die zo leren kennen. Daarna kan ze getraind worden door ze op slechts enkele kilometers te lossen. Als er oudere duiven tegelijkertijd worden losgelaten, kan de jonge duif gewoon meevliegen, maar ook alleen kan de jonge duif haar weg terugvinden. Na het los laten vliegt de duif een paar rondjes voor haar orientatie. Vervolgens vliegt ze de goede richting op. Daarbij vliegt ze bij voorkeur over land, en niet over water. Een duif kan zich ook best vergissen, maar zal dan via een omweg toch vaak de weg naar huis terugvinden. Zelfs over een afstand van 1000 kilometer of meer kan de postduif de weg terugvinden naar zijn hok. Bij zulke grote afstanden moet de postduif dan ook nog ergens overnachten.

Prestatieverbetering

Een veel toegepaste methode om een zo groot mogelijke prestatie van de duif af te dwingen staat bekend onder de naam weduwschap: de doffer wordt in de week voor de competitie van de duivin gescheiden; doordat hij uit ervaring weet dat hij bij aankomst de vrouwtjesduif in het nest zal vinden, wordt zijn prestatieniveau verhoogd.

Een andere manier is op nest spelen: het scheiden van de ouderduiven van het nest met jongen op het moment dat de andere ouder niet aanwezig is. De duivin of de doffer denkt dat haar/zijn jongen zonder voedsel en bescherming zitten en zal zich vlug terug naar het hok haasten.

Daarnaast speelt natuurlijk een goede conditie van de duif, afwezigheid van ziekten en een goed voeding een grote rol. Dit is dan ook een markt voor slimme verkopers die voedingssupplementen, pikstenen, pseudogeneesmiddelen, en dergelijke aan goedgelovige duivenmelkers trachten te verkopen.

Achterblijvers

Helaas blijven na zulke vluchten (wedstrijd- en oefenvluchten) ook dieren verdwaald achter. Deze achterblijvers (in jargon: opvangers) komen vaak bij andere liefhebbers op het duivenhok terecht. Zo'n liefhebber brengt dan de duif naar een Centraal Hok of neemt zelf contact op met de eigenaar en in overleg wordt gezocht naar een oplossing. Het telefoonnummer van de eigenaar kan worden gevonden via de site van de Nederlandse Postduivenhouders Organisatie (NPO). Vaak is een duif na een paar dagen te zijn verzorgd op het 'gasthok' zelf in staat om de weg naar het eigen hok weer te vinden. Verdwaalde postduiven moeten niet worden verward met stadsduiven.

Sinds december 2009 heeft ook Pv de Luchtsport haar eigen website. Hetgeen op deze site aan informatie staat komt veelal van derden. Mocht het zich onverhoopt voordoen dat bronvermelding ontbreekt en / of geïnteresseerden zich op enige wijze benadeeld voelen neem dan aub contact op met de webbeheerder.